Plaatsen > Apulië
Apulië is een regio in de hak van de laars in Zuidoost-Italië. Apulië ligt aan de Adriatische Zee, op ongeveer 80 kilometer van de kust van Albanië. De hoofdstad is Bari. In oktober 2001 had Apulië 4.020.707 inwoners (Bron: Istituto Nazionale di Statistica).
Het grondgebied van de regio Apulië is een lang, smal schiereiland, dat grotendeels bestaat uit vlaktes en heuvels, met uitzondering van enkele lagere bergen van de zuidelijke Apennijnen en de Gargano kaap, met hoge, steile kliffen. Het heuvelachtige gebied heet Le Murge, en de vlakten de Terra di Bari, Terra d’Otranto, Penisola Salentina en de Tavoliere, de tweede grootste vlakte in Italië.
De zeer lange kustlijn is bijna overal laag met zandstranden.
De regio Apulië is momenteel verdeeld in 6 provincies Provincie Bari (BA), provincie Barletta-Andria-Trani (BT), Brindisi (BR), provincie Foggia (FG), Provincie Lecce (LE) en Provincie Tarente (TA).
Naast provincie hoofdsteden zijn andere belangrijke centra Alberobello, Conversano, Barletta, Canosa di Apulië, San Giovanni Rotondo, Manfredonia, Martina Franca, Mesagne, Molfetta, Ostuni, Otranto, Santa Maria di Leuca, San Vito dei Normanni en Gioia del Colle.
De regio heeft een opmerkelijke bevolkingsdichtheid die voornamelijk geconcentreerd is in dichtbevolkte centra, terwijl het landschap wordt bezet door landbouwgewassen. Landbouw was in deze regio in het verleden zeer moeilijk door de droogte van de grond. Nu wordt de landbouw ondersteund door het aquaduct, zodat de regio nu een van de grootste Italiaanse producenten van tomaten, sla, wortelen, olijven, aubergines, artisjokken, amandelen en citrusvruchten is. Ook sterk ontwikkeld is veeteeld van schapen op de Tavoliere vlakte en de visserij in de Golf van Taranto. Het toerisme in de zomer is een andere grote bron van inkomsten, dankzij de mooie stranden langs de kust, en de vele toeristische dorpjes en campings.
Geschiedenis
De regio is altijd van strategisch belang geweest voor de mediterrane volkeren, en sinds vroege tijden werd deze zuidpunt van het huidige Italie dan ook gekoloniseerd door de Grieken, die Taranto stichtte. In de 4e eeuw begonnen de Romeinen hun verovering van het grondgebied, en bouwde de Via Appia die de regio deed aansluiten bij Rome. Na de val van het West-Romeinse Rijk in 476 na Christus was Apulië een periode onder de invloed van Byzanthium, waarna de regio geleidelijk aan bezet werd door de Lombarden, de Franken en de Saracenen. In de 10e eeuw versloeg het Oost-Romeinse Rijk de Saracenen en kwam de regio wederom onder controle van de Romeinen, maar dit keer hadden de steden meer macht en werd om meer autonomie gevraagd.
Vanaf 1059 bezette de Normandische Roberto il Guiscardo dit deel van Zuid-Italië en werd hij hertog van Apulië en Calabrië, en sindsdien liep de geschiedenis van Apulië gelijk op met de geschiedenis van het Koninkrijk Sicilië. In de 18e eeuw verbeterden de Bourbons de economie door de aanleg van wegen en havens, en werden landhervormingen doorgevoerd. In 1860 werd Apulië geannexeerd door het Koninkrijk Italië. Apulië bestond toen uit drie provincies: Bari, Foggia (of Capitanata) en Lecce. Taranto en Brindisi werden toegevoegd in 1927.
Als gevolg van haar bewogen geschiedenis en de verschillende talen die in deze regio al eeuwen gesproken werden, zijn er een aantal zeer verschillende dialecten ontstaan: in de noordelijke gebieden een Napolitaanse dialect, in het zuidelijke deel een Siciliaans dialect (Salentino), en in geïsoleerde gebieden van Salento een hybride taal die teruggaat tot de 9e eeuw (Griko), evenals een zeldzame dialect van het Frans-Provençaalse taal “Faetar”. Deze taal wordt gesproken in Faeto en Carlantino in de provincie Foggia en in een aantal dorpen, het “Arbëreshë” dialect wordt gesproken sinds Albanese vluchtelingen zich daar vestigden in de 15e eeuw, na de invasie van de Balkan door de Turkse Rijk.