Thema’s > Italiaanse Vlag

De vlag van Italië heeft in feite geen eigen betekenis. Ze is ontleend aan de Cispadaanse Republiek, de streek tussen Bologna, Parma, Modena en Emilia, steden ten zuiden van de Po. De kleuren komen van de militaire uniformen van Bologna ten tijde van de Napoleontische oorlogen. De vlag is afgeleid van de Franse vlag; de Fransen werden gezien als bevrijders van de ondrukking.

Tegenwoordig worden er de volgende kenmerken aan toegeschreven:

• het groen: de vlakte en de hoop;
• het wit: de sneeuw en de wijsheid;
• het rood: het bloed van de martelaren, gesneuvelden en helden.

Na de Franse tijd werd de vlag verboden, maar het bleef een symbool van vrijheid. Tijdens de opstanden van 1831 en 1848 werd de vlag dan ook door de opstandelingen gebruikt; Victor Emanuel II, de koning van Piëmont-Sardinië-Savoye.

In 1848 besloot Karel Albert van Savoye voor zijn troepen een vaandel te gebruiken dat was samengesteld uit de rood-wit-groene driekleur met in het midden het wapen van de Savoyes, een wit kruis op een rood veld met een blauwe omtrek. Victor Emanuel II was in 1861 de eerste koning van het verenigd Italië, waardoor de vlag een nationaal symbool werd.  Na het uitroepen van de republiek, in 1948, verdween het wapen van de Savoyes uit het witte vlak.

Gedurende de tweede wereldoorlog werden er speciale emblemen op de Italiaanse vlag geplaatst. Deze zijn nu allemaal verdwenen, behalve op de vlag van de Zeemacht. Daarop vinden we in het centrale witte gedeelte nog steeds de schilden van de maritieme republieken uit de Italiaanse geschiedenis: Venetië, Genua, Pisa en Amalfi.